„Bank”

Jak czarne włochate kulki
Po banku toczą się srulki.

Skaczą, skaczą nad biurkiem,
targuje się srulek ze srulkiem.

Srulek srulkowi uległ
i biegnie do kasy srulek.

Liczy drżącymi palcami
i zmyka przed srulkami.

Makuszyński, Kornel

W staropolskim Stryju (obecnie "Стрий", od 1945 roku pod okupacją sowiecką, a po rozpadzie ZSRS od 1991 do dzisiaj pod okupacją ukraińską) 8 stycznia 1884 roku urodził pan Kornel Makuszyński. Był siódmym z kolei dzieckiem i jedynym synem Julii z Ogonowskich i Edwarda Makuszyńskiego, emerytowanego pułkownika wojsk austriackich, urzędnika galicyjskiego, pisarza gminnego kancelarii urzędu w Brzozowej koło Krosna. Ojciec zmarł, gdy Kornel miał dziesięć lat. Po kolejnych dwóch latach spędzonych w Stryju, relegowano go z tamtejszego gimnazjum za satyrę na duchownego, który zabraniał uczniom ryzykownych zabaw:

Na próżno jędza

w ubraniu księdza

z lodu nas spędza!

W pierwszej b klasie

w zimowym czasie

nikt mu nie da się!

Pierwsza powojenna transmisja telewizyjna

Przerwana przez napad Niemiec na Polskę na okres prawie ćwierć wieku działalność Telewizji Polskiej została oficjalnie rozpoczęta ponownie 23 stycznia 1953 roku.
Podobnie jak w 1939 roku, nowa Telewizja Polska początkowo swym zasięgiem obejmowała tylko Warszawę, ale ta oficjalnie „regularna” emisja programu polskiej telewizji trwała dużo mniej niż przed wojną: tylko pół godziny, raz na tydzień. Jednak – z dotąd nie wyjaśnionych społeczeństwu powodów politycznych – przedwojenne codzienne emisje telewizyjne, trwające od 2 do ponad 3 godzin dziennie, do dzisiaj uznawane są (zgodnie z komunistyczną propagandą) za emisje „doświadczalne”...

Proszę nie zrozumieć źle – nie mam najmniejszego zamiaru negować ogromu pracy i wysiłków włożonych w ponowne uruchomienie telewizji w Polsce powojennej.

Wiersz, w którym autor grzecznie, ale stanowczo uprasza liczne zastępy bliźnich, aby go w dupę pocałowali

Absztyfikanci Grubej Berty
I katowickie węglokopy,
I borysławskie naftowierty,
I Lodzermensche, bycze chłopy.
Warszawskie bubki, żygolaki
Z szajką wytwornych pind na kupę,
Rębajły, franty, zabijaki,
Całujcie mnie wszyscy w dupę.

Izraelitcy doktorkowie,
Widnia, żydowskiej Mekki flance,
Co w Bochni, Stryju i Krakowie
Szerzycie kulturalną francę!

Krauze, Krzysztof

W Wigilię 2014 r. odszedł od nas w wieku zaledwie 61 lat twórca filmów dokumentalnych i fabularnych, wielokrotnie nagradzany na polskich i zagranicznych festiwalach operator, reżyser i scenarzysta filmowy, pan Krzysztof Krauze. Po filmach „Dług”, „Mój Nikifor”, „Plac Zbawiciela” obwołano go najlepszym reżyserem pokolenia.

        Urodził się 2 kwietnia 1953 roku w Warszawie. Był synem warszawskiego adwokata i znanej wówczas aktorki teatralnej i filmowej, Krystyny Karkowskiej.
Po raz pierwszy ożenił się, gdy miał 21 lat; dziewczyna była świetna, inteligentna, pogodna. Skończyła fizykę, on studiował na wydziale operatorskim w Łódzkiej Szkole Filmowej. Małżeństwo rozpadło się po dziewięciu miesiącach.
– Właściwie nie wiem dlaczego. – powiedział w wywiadzie – Może nie chciałem jej sobą unieszczęśliwiać. Byłem wtedy strasznie zapatrzony w siebie. Pamiętam, że w momencie ślubu, jakoś tak beznadziejnie pomyślałem, że to nie może się udać, bo ona jest ode mnie trzy lata starsza...

„Do prostego człowieka”

Gdy znów do murów klajstrem świeżym
Przylepiać zaczną obwieszczenia,
Gdy „do ludności”, „do żołnierzy”
Na alarm czarny druk uderzy
I byle drab, i byle szczeniak
W odwieczne kłamstwo ich uwierzy,
Że trzeba iść i z armat walić,
Mordować, grabić, truć i palić;
Gdy zaczną na tysięczną modłę

Dębski, Krzesimir

Leopold Dębski herbu Radwan, dziadek pana Krzesimira, urodził się w Kołomyi (wówczas Polska pod zaborem rosyjskim, obecnie Ukraina) i pochodził z drobnej polskiej szlachty, która była represjonowana po powstaniu styczniowym. Podczas I wojny światowej miał swój przydział jako lekarz w rosyjskim wojsku. W szpitalu we Włodzimierzu Poleskim poznał Ukrainkę Anisję Czemierkin, która została wkrótce jego żoną. 
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości przeprowadzili się do Kisielina na Wołyniu, gdzie mieli 2 synów. Podczas II wojny światowej jeden z nich, Włodzimierz, w czasie walk z bandami UPA poznał Anielę Sławińską. W trakcie obrony na plebanii kościoła w Kisielinie odłamki granatu rozerwały mu nogę (która później została amputowana), a po przegranej obronie przez kilka dni ukrywani byli przez zaprzyjaźnionych Ukraińców podczas gdy Ukraińcy z UPA dokonywali rzezi ludności polskiej. Leopold Dębski i jego żona nie mieli tyle szczęścia i zostali brutalnie zamordowani przez Ukraińskie bandy, a Aniela i Włodzimierz, pomimo odniesionych obrażeń, zgłosili się do 27 Wołyńskiej Dywizji AK i przeszli z nią cały szlak bojowy, aczkolwiek osobno. 
Po wojnie spotkali się ponownie w Zamościu i po ślubie wyjechali w okolice Wałbrzycha.
Tam właśnie, 26 października 1953 roku, urodził się ich syn, Krzesimir.

Ziętek, Ewa

Znana i ceniona aktorka telewizyjna teatralna i filmowa. Starsi widzowie pamiętają ją jako Pannę Młodą u boku Daniela Olbrychskiego w „Weselu” Andrzeja Wajdy, młodszym kojarzy się głównie dzięki telewizyjnej roli Marty Gabriel, właścicielki restauracji w serialu „Złotopolscy” lub postaci Walerii Koszyk z serialu TVP „Barwy szczęścia”, do którego obsady dołączyła w 2014 roku.

Urodziła się 8 marca 1953 roku w Katowicach.
Jest absolwentką warszawskiej PWST, którą ukończyła w 1975 roku. Po studiach związała się ze stołecznym Teatrem Narodowym (1975-83), jednak zanim to nastąpiło, miała już za sobą kilka ról filmowych, gdyż zadebiutowała już w 1971 roku jako „dziewczyna w stroju krakowskim” w filmie „Milion za Laurę”. Rok później pojawiła się u Janusza Morgensterna w „Trzeba zabić tę miłość”, a jej pierwszą większą rolą była wspomniana wcześniej postać Panny Młodej w adaptacji „Wesela” (1972) Wajdy. Cztery lata później ponownie spotkała się z reżyserem w mniejszej roli w jego kolejnym filmie „Człowiek z marmuru” (1976).
Zapytana dlaczego została aktorką odpowiedziała:

Fieldorf, August Emil

Generał „Nil”

24 lutego 1953 roku został zamordowany przez komunistów legendarny generał Wojska Polskiego, znany pod swym pseudonimem konspiracyjnym jako Generał „Nil”.

August Emil Fieldorf urodził się 20 marca 1895 roku w Krakowie.
Był dowódcą Kierownictwa Dywersji AK (Kedywu) oraz zastępcą dowódcy całej Armii Krajowej w okupowanej Polsce, a jego historia życia tylko z tego okresu starczyłaby na scenariusze dla kilku filmów akcji.
Jednak zamiast opiewać bohaterskie czyny tego Wielkiego Patrioty w książkach i filmach,  po wojnie został On "w nagrodę" podstępnie zamordowany przez PRL-owską żydokomunę (nie w przenośni lecz dosłownie: wszyscy komunistyczni prokuratorzy i sędziowie - oprócz jednego - byli Żydami i Żydówkami, zaś jedyny wyjątek stanowił Rosjanin).

Prawdziwy polski patriota i bohater narodowy, który walczył w Legionach Polskich od 1914 roku, a od 1918 w szeregach Wojska Polskiego walczył z sowietami w latach 1919-1921, odbijał Wilno i Kijów. Uczestniczył m.in w defiladzie zwycięstwa 9 maja 1920 roku w centrum Kijowa. W II wojnie światowej walczył jako dowódca 51 Pułku 12 Dywizji Piechoty generała Paszkiewicza aż do jej rozbicia w bitwie pod Iławą. Internowany przez Słowaków uciekł z obozu i przedostał się do Francji, gdzie ukończył kursy sztabowe i został mianowany pułkownikiem.

„Kościół”

Jakże się nie mam pysznić,
Jakże się nie mam chwalić,
Jeżeliś sobie kazał
W zanadrzu mojem się palić?

Jeżeliś iskrą, rzuconą
Z wielkiego ognia wieczności,
Rozpalił moje łono
W piekło słodkiej miłości!

Wyrosły domy boże
Ponad libańskie cedry,
Nie gorszym ci jestem kościolem,
Niż granitowe katedry.

Baka, Mirosław Michał

Mirosław Baka przyszedł na świat i wychowywał się w Ostrowcu Świętokrzyskim. Ukończył Liceum Ogólnokształcące nr II im. Joachima Chreptowicza w Ostrowcu Świętokrzyskim. Sześć razy zmieniał szkoły policealne i pracował jako ratownik w karetce pogotowia ratunkowego, zanim za drugim razem dostał się na wydział zamiejscowy krakowskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej we Wrocławiu.
W teatrze Mirosław Baka zabłysnął w 1997 roku, gra Hamleta (1997). ZASP przyznał mu Nagrodę im. Zelwerowicza (1998).

Po raz pierwszy na szklanym ekranie pojawił się w telewizyjnym filmie sportowym ówczesnego debiutanta Mirosława Borka Daleki dystans (1985) u boku Jerzego Schejbala. W dniu 17 września 1987 roku zadebiutował w przedstawieniu dyplomowym Juliana Tuwima Bal w Operze na scenie Teatru im. C. K. Norwida w Jeleniej Górze, gdzie rok później zagrał jeszcze w spektaklach: Człowiek jak człowiek Bertolda Brechta, Biesy Fiodora Dostojewskiego i Sen nocy letniej Williama Szekspira.