Powstanie Warszawskie

Wyzwalanie Warszawy rozpoczęte przez Armię Krajową, do którego przyłączyły się wszystkie pozostałe organizacje podziemne, a które znane jest dzisiaj jako Powstanie Warszawskie, od 70 lat do dzisiaj wzbudza wiele emocji i wywołuje zażarte dyskusje, a każdy Polak prawdopodobnie ma jakąś własną, unikalną opinię na jego temat. Obojętnie jednak, czy pozytywnie, czy też negatywnie oceniasz to wydarzenie, jest to jedna z naszych największych strat w całej 1000-letniej historii Polski, oraz jedno z najważniejszych wydarzeń w historii Polski ostatniego wieku. Była to zarazem ostatnia na terenie Polski zorganizowana (przynajmniej początkowo) walka polskiego wojska przedwojennej II RP, przeprowadzona za zgodą, akceptacją i pod nadzorem legalnego i nadal wówczas jedynego, oficjalnie akceptowanego i uznawanego przez wszystkich aliantów Rządu RP na uchodźstwie w Londynie.

Warszawa po powstaniu

W wyniku powstania zginęło około ĆWIERĆ MILIONA POLAKÓW (dokładne straty nie są i pewnie nigdy nie będą już znane). To więcej, niż zginęło w Hiroszimie i Nagasaki razem wziętych, a które do dzisiaj tak bardzo przerażają cały świat. To była strata tak wielka, jakby nagle w całości wyrwano z współczesnej mapy Polski jedno z większych miast kraju, włącznie ze wszystkimi ludźmi, ulicami, domami i ich wszelkim dorobkiem!
Jeśli nadal nie rozumiesz ogromu tych strat, spróbuj to zrozumieć w ten sposób: wyobraź sobie, że Niemcy dzisiaj otaczają np. Bydgoszcz, Częstochowę, Katowice lub Toruń, a następnie w ciągu 2 miesięcy wymordowują absolutnie wszystkich włącznie z dziećmi, burzą całe to miasto zamieniając je w jeden wielki stos gruzów, a na koniec wypalają jeszcze ten gigantyczny cmentarz miotaczami ognia – aby upewnić się, że nie przegapili nikogo i zabili absolutnie wszystkich...
Czy możesz to sobie wyobrazić?
Wiem samemu, że nie jest łatwo to sobie wyobrazić, ale takich właśnie ogromnych strat doznaliśmy wtedy w Warszawie w 1944 roku – i żaden z „aliantów” poza słowami otuchy bądź uznania – nigdy nie przyszedł nam z żadną rzeczywistą pomocą (jak zwykle zresztą w historii Polski).
[…]
Przykro mi to pisać i z pewnością nie jest moim zamiarem obrażać kogokolwiek, ale ci z Was, którzy ponownie dzisiaj wierzą w jakąś–tam ewentualną pomoc NATO, Ameryki czy kogokolwiek innego w razie jakiejkolwiek potrzeby, są po prostu głupcami, którzy znowu niczego nie nauczyli się z historii własnego kraju i narodu. Jeśli kogoś uraziłem tym stwierdzeniem, to bardzo dobrze. Takiej urażonej osobie gorąco sugeruję zapoznanie się z naszą tysiącletnią historią, gdyż mam nadzieję, że zauważy ten jeden, wspólny dla wszystkich epok i dziejów, mianownik: Polska zawsze mogła liczyć tylko i wyłącznie na siebie. Z pomocą „przyjaciół”, „aliantów”, paktów i traktatów – obojętnie czy na wschodzie czy zachodzie – nie wygraliśmy NIGDY niczego: zawsze tylko coś traciliśmy. Takie są fakty, a ktoś, kto preferuje puste słowa poparcia z ust przywódców obcych krajów lub świstki papierów zwane traktatami i myślenie życzeniowe (że niby „dzisiaj jest inaczej”) od gołych faktów, logiki i zdrowego rozsądku, to chyba przyznacie sami, że taka osoba w pełni zasługuje na miano głupca.[…]
Dlatego jeszcze raz napiszę: obojętnie jak podchodzisz do Powstania Warszawskiego, jako Polak jesteś Powstańcom winien szacunek za ostatnią w naszej historii próbę wyzwolenia wolnej Polski. A także za ich walkę i za ich krew przelaną dla Ojczyzny, gdyż być może ten ich „wariacki zryw patriotyczny” (jak to niektórzy dzisiaj oceniają) walnie przyczynił się do tego, że nadchodzący okupanci komunistyczni zrozumieli jednak, iż Polacy nie są na przykład Ukraińcami czy Litwinami i nigdy nie staną się dobrowolnie ani kolejną republiką sowiecką, ani też krajem w pełni komunistycznym na wzór samego Związku Sowieckiego. Może też dlatego właśnie te wszystkie powojenne „przemiany socjalistyczne” w Polsce nigdy nie były aż tak dogłębne i aż tak doszczętne, jak to działo się w innych krajach podbitych podczas II wojny światowej przez sowiecką Rosję. Dzisiaj wiemy już z pewnością, że IM to zawdzięczamy
[…]

Pomimo ogromnych strat i przegranej walki, wysiłek naszych bohaterów nie poszedł na marne: stał się inspiracją dla kilku pokoleń milionów Polaków na następne pół wieku okupacji komunistycznej […]
I tak jak dla Greków od kilku tysięcy lat jest bitwa pod Termopilami, tak dla nas jest to także przykład bohaterskiego poświęcenia się dla Ojczyzny, akt najwyższej próby patriotyzmu, o którym niezaprzeczalnie będą wspominać, pisać, śpiewać, dyskutować i sprzeczać się następne pokolenia.
[…]

Jeśli zaś polscy twórcy i artyści kiedykolwiek zdecydują się wziąć przykład z ich amerykańskich kolegów i rozpropagować wiedzę o nim w podobny sposób jak np. Amerykanie czynią to o bitwie w Alamo – filmami i książkami „do znudzenia” powtarzanymi co jakiś czas w nowszej, niekoniecznie zgodnej z faktami, za to w postaci jak najbardziej atrakcyjnej dla współczesnych twórcom pokoleń młodzieży – to wiedza i pamięć o bohaterach Powstania Warszawskiego mogłaby rozpowszechnić się nawet na całym świecie. […]
Oczywiście zdaję sobie sprawę, że nie nastąpi to wkrótce. Zbyt wielu dzisiejszych wściekle oświeconych ciemniaków – tzw. „tfu!rcuf” – z ogromną pomocą niemieckich mediów polskojęzycznych już ćwierć wieku namolnie stręczy społeczeństwu jakieś polit–poprawne, antypatriotyczne i antychrześcijańskie śmieci udające sztukę typu polska flaga w psiej kupie, genitalia na krzyżu i inne wytwory ich chorych umysłów. Oczywiste jest także, że jest to robione dla bezmózgiego stada bydła udającego ludzi kulturalnych, w kraju udającym demokrację a tak naprawdę nadal pod zarządem dawnych komunistycznych okupantów i ich dzieci, ale (jak nauczyła nas 1000–letnia historia Polski) przecież nie zawsze tak będzie! Nadal rodzą się i dorastają nowe pokolenia Polaków i to ich mam na myśli cytując ten fragment hymnu:
Jeszcze Polska nie zginęła kiedy MY żyjemy...

Cześć pamięci poległym w Powstaniu Warszawskim oraz czapki z głów przed ostatnimi żyjącymi Powstańcami.

DeS

Lipiec 2014
© Digitales Scriptor

[opracowanie wersji skróconej: FilmyPolskie888]

Wikipedia - Powstanie Warszawskie (polski)
Wspomnienia Powstańców i inne felietony o Powstaniu Warszawskim

---

Godzina W - Warszawa, 1 sierpnia 2014 r.

Kibice - patrioci

ZOBACZ TEŻ:
• Powstanie Styczniowe
• Gdzie biją polskie serca: Powstania Śląskie.
• „Nie należy dłużej czekać”. Powstanie Wielkopolskie
• Polski Kraj Narodowo-Terytorialny

Uaktualnienie: 2014-08-02-22:41 przez FP888

---

POWYŻSZY ARTYKUŁ ZOSTAŁ PRZYWRÓCONY Z KOPII ZAPASOWYCH, Z TEGO POWODU FORMATOWANIE ARTYKUŁU LUB ILUSTRACJI MOŻE NIE PASOWAĆ DO FORMATU TEGO BLOGU. NIEKTÓRE ILUSTRACJE MOGĄ BYĆ OBECNIE NIEDOSTĘPNE.