Nadchodzi „bój ostatni”?
Jeszcze w Święta Wielkanocne „ukrajemy szyneczki, umaczamy w chrzanie”, ale zaraz po Dyngusie wydarzenia mogą przyspieszyć, wytrącając nas na dobre ze świątecznej nirwany. Mnożą się bowiem zwiastuny kolejnej kombinacji operacyjnej, która tym razem będzie chyba przygotowana staranniej, z mniejszym wykorzystaniem głupich cywilów – chociaż bez tego się nie obejdzie. Oto jeden z takich, konkretnie pan Ryszard Petru napisał donos do Guy Verhofstadta. Ten Guy Verhofstadt był kiedyś premierem Belgii i niezłym ananasem, skoro prezydent Aleksander Kwaśniewski odznaczył go Orderem Zasługi RP. Jest zwolennikiem utworzenia „Stanów Zjednoczonych Europy”, a teraz przewodniczy frakcji ALDE, to znaczy Porozumienia Liberałów i Demokratów Na Rzecz Europy.
Nie można wykluczyć, że ta frakcja wykonywała jakieś zadania w ramach grudniowej kombinacji operacyjnej, która miała doprowadzić do przesilenia politycznego w Polsce – bo ni z tego, ni z owego 3 grudnia odbyła w naszym nieszczęśliwym kraju zjazd. W roli gospodarza wystąpił tam pan Ryszard Petru, przywódca Nowoczesnej, którą uważam, podobnie jak i jego samego, za wydmuszkę starych kiejkutów, utworzoną w ramach majstersztyku, mającego przekonać Amerykanów, że warto wciągnąć ich na listę „naszych sukinsynów”. No a teraz pan Rysio poinformował Guy’a, że Polska „przestaje być demokratycznym państwem prawa”. Wcale bym się nie zdziwił, gdyby się okazało, że pan generał Marek Dukaczewski, co to wprawdzie „ma pod sobą żołnierzy”, ale jednocześnie jest „człowiekiem pod władzą postawionym”, polecił mu w krótkich, żołnierskich słowach: wiecie rozumiecie Petru, podkręćcie tego całego Guya, że, wiecie, rozumiecie, w Polsce demokracja i praworządność ginie i że czas działać. Dlaczego akurat Guya? Ano, dlatego, że on z frakcji, a po drugie – żeby kombinacja operacyjna sprawiała wrażenie inicjatywy oddolnej, wychodzącej od europejskiego ludu pracującego miast i wsi, a nie, dajmy na to, od Naszej Złotej Pani. Toteż panu Rysiowi nie trzeba było takich rzeczy dwa razy powtarzać i już Guy wie, co przystoi mu w tej sytuacji czynić, bo wygląda na to, że przez starszych i mądrzejszych został rzucony na odcinek walki z „populizmem”.
Z obfitości serca usta mówią, toteż i pani pierwsza Prezes Sądu Najwyższego Małgorzata Gersdorf, też nie jest już w stanie utrzymać za zębami porywów serca gorejącego i na zjeździe sędziów „Iustitia” niemal zaintonowała kultową piosenkę marksistów-leninistów, że „bój to jest nasz ostatni” oświadczając, że jeszcze jeden wysiłek i w Polsce powróci „prawdziwe państwo prawa”. Pewnie ma na myśli to, które pamiętamy z afery FOZZ, z afery lustracyjnej, z afery hazardowej, z afery Amber Gold, a może nawet z afery Żelazo – bo co mamy sobie żałować? Widać, że każdy na swoim odcinku frontu, na który został rzucony, uwija się już jak w ukropie, nie zważając na zachowanie pozorów, bo i po cóż bawić się w jakieś pozory, kiedy upragnione wyzwolenie tuż – tuż? Skoro kombinacja operacyjna będzie odbywała się pod sztandarem praworządności, to nic dziwnego, że stare kiejkuty właśnie pospiesznie rozganiają Zasrancen, których wcześniej zorganizowały z Komitecie Obrony Demokracji – bo jakże tu powiewać przed całą Europą, a w każdym razie – przed tym całym belgijskim Guyem - sztandarem praworządności, a jednocześnie w charakterze chorążego trzymać aferzystę, który nie poczekał nawet na finał kombinacji operacyjnej, tylko od razu pokazał co potrafi?
Zresztą nie tylko dlatego, bo – jak wspomniałem – w nadchodzącej kombinacji operacyjnej rola głupich cywilów zostanie wydatnie ograniczona na rzecz pierwszorzędnych fachowców z naszej niezwyciężonej armii. Właśnie pan Andrzej Rzepliński, bodajże na przesłuchaniu u resortowej „Stokrotki” (a może przed „Kasią” Kolendą-Zaleską?) sumiennie zeznał, że „sytuacja w armii zahacza już o zbrodnię stanu”. Wprawdzie pan Rzepliński uchodzi za głupiego cywila, a w każdym razie ja nie wiem, by był, dajmy na to, pułkownikiem, chociaż – czego to ludzie nie gadają? - ale skoro walczymy o praworządność, to jego diagnoza ma pewien ciężar gatunkowy – jednak wydaje się, że główny ciężar kombinacji operacyjnej weźmie na swoje barki nasza niezwyciężona. Ostatnio do grona bezlitosnych krytyków złowrogiego ministra Macierewicza dołączył generał Roman Polko, ujawniając, że generałowie, którzy „odeszli” z naszej niezwyciężonej w następstwie kuracji przeczyszczającej, „odchodzą sfrustrowani”, bo zamiast nich hołubieni są żandarmi, co to pomagają ministrowi przejść przez jezdnię. Czyżby generałowie byli zazdrośni nawet o żandarmów? – bo że o Misiewicza, to rzecz dowiedziona. Gdyby złowrogi minister Macierewicz przynajmniej każdego całował na dobranoc, niczym sierżant w tej angielskiej wojskowej piosence, którą pamiętamy z filmu Sidneya Lumeta „Wzgórze” z Harrym Andrewsem, to może nie byłoby takiej frustracji, ale niestety – najwyraźniej złowrogi minister Macierewicz żadnego generała na dobranoc nie pocałował, więc nic dziwnego, że w końcu i pan generał Polko też się zbuntował i zaczął nawoływać pana prezydenta Dudę, by „uderzył pięścią w stół”. Może to niedopieszczenie generalicji nie miałoby takich konsekwencji, gdyby nie kropla, która przelewa czarę goryczy. Oto gwoli wytarzania Donalda Tuska w smole i pierzu, co – jak wiadomo – jest jednym z politycznych priorytetów prezesa Jarosława Kaczyńskiego – niezależna prokuratura wszczęła śledztwo w sprawie współpracy Służby Kontrwywiadu Wojskowego z rosyjską Federalną Służbą Bezpieczeństwa. 19 kwietnia chce nawet w związku z tym przeczołgać Donalda Tuska, który jednak – na co zwrócił uwagę Roman Giertych, który własną piersią Donalda Tuska osłania – chroniony jest immunitetem. Może więc niezależną prokuraturę naszego bantustanu ostentacyjnie zlekceważyć, podobnie jak pani Hanna Gronkiewicz-Waltz zamierza ostentacyjnie zlekceważyć komisję weryfikującą warszawską reprywatyzację, bo podobnież jest „niekonstytucyjna”. Tedy portal Wirtualna Polska bije na alarm, że złowrogi minister Macierewicz „niszczy polski kontrwywiad”. Uuuu, to już nie są żarty; za takową psotę pójdzie pewnie co najmniej w sybirną robotę – oczywiście pod warunkiem, że kombinacja operacyjna rozwinie się w pożądanym kierunku, to znaczy – że w rezultacie przesilenia politycznego na pozycję lidera politycznej sceny powróci ekspozytura Stronnictwa Pruskiego w postaci Platformy Obywatelskiej. Skoro jednak złowrogi minister Macierewicz „niszczy polski kontrwywiad”, to obawiam się, że „nocna zmiana” w rodzaju tej z 1992 roku nie wystarczy, że nasza niezwyciężona będzie musiała przeprowadzić operację podobna do tej z 13 grudnia 1981 roku.
Rezerwaty ciemnoty
Ostatnie kilkadziesiąt lat wieku XIX nie bez powodu nazywane było „belle epoque”, to znaczy – piękną epoką - przy czym trzeba pamiętać, że w pewnej sprzeczności z chronologią, XIX wiek zakończył się dopiero w roku 1914, kiedy to w Europie wybuchła Wielka Wojna, nazwana później I wojną światową. Z perspektywy ponad 100 lat, jakie dzielą nas od tamtego momentu dziejowego można już chyba powiedzieć, że właśnie wtedy Europa przeżywała apogeum swego rozwoju i swojej chwały, a później już tylko schyłek, który musi zakończyć się upadkiem. Niekoniecznie jakimś nagłym i spektakularnym, chociaż i tego nie da się wykluczyć, bo możliwy jest upadek stopniowy, niezauważalny, rodzaj powolnego, acz nieustannego gnicia, w następstwie którego pewnego dnia może się okazać, że „Europy” w znaczeniu wspólnoty cywilizacyjnej, już nie ma, bo na Starym kontynencie hulają „plemiona zdziczałych tubylców”, o których w zakończeniu wiersza „Gołąb ostatni” wspomina Antoni Słonimski: „Porwały mnie plemiona zdziczałych tubylców, zbrojnych w maczugi światła, strzały laserowe, ponaddźwiękowe dzidy, kobaltowe proce, paraboliczne bębny, flety bioplazmy, wtórujące podskokom sztucznych serc lub krwawych, wydartych z piersi trupów jeszcze nie ostygłych. O, drogi Pani Hrabio, jakże mi daleko do dworu ukrytego w sadach, do komnaty ksiąg pełnej, gdzie rozmowy wiedliśmy przy kawie, wonnej kawie słodzonej z cukiernicy srebrnej!”
Literatura, jak zwykle wyprzedza życie, o czym świadczy nie tylko fragment zacytowanego wiersza, ale również powieść francuskiego pisarza Jeana Raspail’a „Obóz świętych”. Napisana bodaj w 1972 roku opisuje rozpad wszystkich organicznych i kulturowych więzi tworzących Europę na wieść, że z południowo-wschodniej Azji płynie w stronę Starego Kontynentu ogromna armada rozpadających się statków, z tłumami tamtejszych nędzarzy. Nie mają oni wobec Europy żadnych agresywnych zamiarów, po prostu płyną tutaj w nadziei jakiejś odmiany swego losu, ale w miarę zbliżania się tej armady do europejskich brzegów rozpadają się nie tylko instytucje państwowe, ale również religijne, ze Stolicą Apostolską włącznie. Wracając do wiersza Antoniego Słonimskiego warto zwrócić uwagę na dokonane przez „zdziczałych tubylców” połączenie najnowszej techniki z archaicznym przeznaczeniem („maczugi światła”, albo serca „wydarte z piersi trupów jeszcze nie ostygłych”). Najwyraźniej autora musiały wspierać proroctwa, bo przewidział, że w awangardzie cywilizacyjnego upadku starej Europy znajdą się instytucje we wcześniejszych epokach pełniące rolę latarni rozpraszających mroki światłem wiedzy. Chodzi oczywiście o uniwersytety, które z roku na rok pogrążają się w coraz głębszym upadku za sprawą żydokomuny, będącej główną siłą napędową niszczącej Europę i Amerykę komunistycznej rewolucji. Ten upadek widoczny jest zwłaszcza w naukach humanistycznych, bo jeśli chodzi o nauki ścisłe, to tam obowiązuje jeszcze dawna dyscyplina; dwa plus dwa nadal równa się cztery, bo mosty nie powinny się walić, samoloty spadać, a energia docierać do miejsca przeznaczenia. W naukach humanistycznych nie jest to konieczne, toteż hulają tam niczym tornado rozmaici obłąkani docenci, którzy wprawdzie potrafią zrzynać jeden od drugiego w sposób nie zwracający niczyjej uwagi, ale kiedy zabierają głos, to niepodobna nie odnieść wrażenia obcowania z przeraźliwymi durniami. Weźmy na przykład niedawną deklarację pani profesor Moniki Płatek, że „Małżeństwo jest dzisiaj przede wszystkim wyrazem uczestnictwa w społeczności ludzi uznanych za godnych i godność posiadających. Odmawianie ludziom prawa do małżeństwa, z racji ich orientacji seksualnej, czy identyfikacji płciowej, jest odmową uczestnictwa w społeczności ludzi godnych.” Wydawałoby się, że pani Monika Płatek, zwłaszcza jako profesor nauk prawnych, powinna rozumieć, że każdej nazwie powinien odpowiadać określony desygnat, że „małżeństwo” oznacza związek mężczyzny z kobietą, a nie związek mężczyzny z kozą, czy związek dwóch mężczyzn, albo dwóch kobiet – bo wprawdzie takie związki są, ale gwoli uniknięcia chaosu semantycznego, powinny być nazywane inaczej, na przykład kozofilia, jako umiłowanie kozy – ale w żadnym razie nie „małżeństwo”. Nie ma to nic wspólnego z odmawianiem komukolwiek „godności”, bo jeśli ktoś w takich związkach gustuje, to sam się sytuuje w miejscu przez siebie wybranym. I jestem pewien, że pani profesor Monika Płatek to rozumie, tylko nadużywa swego profesorskiego autorytetu do forsowania w sposób całkowicie sprzeczny z logiką ważnego celu komunistycznej rewolucji w postaci uzyskania przez żydokomunę panowania nad językiem, by za jego pośrednictwem doprowadzić ufne masy ludzkie do stanu całkowitego oduraczenia. Bo celem komunistycznej rewolucji jest zniszczenie fundamentów cywilizacji łacińskiej, by z doprowadzonych w w ten sposób do stanu bezbronności europejskich narodów, uczynić „plemiona zdziczałych tubylców”. Po co pani Monice Płatek jest to potrzebne, co ona z tego ma, albo na co w związku z tym liczy – trudno zgadnąć, więc najprostszym wyjaśnieniem będzie takie, że zwyczajnie zgłupiała („takiście panie ucony, taki ucony, jaze głupi” - mówił baca z anegdoty). Tymczasem „wariat na swobodzie największą klęską jest w przyrodzie” - zwłaszcza gdy zatrudniony jest na stanowisku docenta i z tej wieży z kości słoniowej może demoralizować młodych ludzi, którzy przecież nie muszą wcale wiedzieć, że mają do czynienia z osobą wykonującą zadanie, tylko mogą myśleć, że to wszystko naprawdę.
To zresztą nie byłoby jeszcze najgorsze, bo nie można wykluczyć, że i w duraczeniu mogą znajdować się jakieś oryginalne myśli. Franciszkowi Fiszerowi podobno bardzo podobały się poglądy pewnego docenta uniwersytetu z Lipsku, ale według tamtejszych ówczesnych przepisów, wykładowca musiał mieć przynajmniej trzech słuchaczy. Fiszer wynajął tedy dwóch dorożkarzy, żeby razem z nim słuchali wykładów jego ulubieńca, a kiedy wieść rozeszła się po mieście, na uniwersytet zaczęły ściągać tłumy, żeby zobaczyć to dziwowisko i w ten sposób docent zdobył sławę. Tymczasem teraz na Uniwersytecie Jagiellońskim, Uniwersytecie Warszawskim i Uniwersytecie Wrocławskim (dawniej Bolesława Bieruta) tamtejsze władze nie zezwoliły na wykład pani Rebeki Kiessling, która na zaproszenie Ordo Iuris miała wygłosić tam wykłady na temat ochrony życia ludzkiego od poczęcia. Przedstawiciele władz tych uniwersytetów tchórzliwie zasłaniają się jakimiś okolicznościami formalnymi, ale wiadomo, że wydały zakaz ze strachu przed łobuzerią ze środowisk feministycznych i anarchistycznych. W ten oto sposób uniwersytety stają się rezerwatami ciemnoty, ze strachu przez „plemionami zdziczałych tubylców” wygaszając jedno po drugim źródła światła. Co za hańba, co za wstyd!
Rząd dał odpór „toksycznej konkurencji”
W dniach ostatnich Sejm nieznaczną większością głosów przyjął ustawę o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych. Ustawa wprowadzą tak zwana „sieć szpitali”. Dzięki tej nowelizacji – jak zapewnia pan dr Zbigniew Kuźmiuk - „zostanie wreszcie przerwany proces wysysania z NFZ ogromnych środków finansowych przez szpitalny sektor prywatny w sytuacji, kiedy odpowiedzialność za zdrowie większości Polaków spoczywa jednak na placówkach sektora publicznego”. Taka szczerość przynosi zaszczyt panu doktorowi Kuźmiukowi zwłaszcza, że nieubłaganym palcem wytyka prywatnym szpitalom „patologie”, które kwalifikują się do „prokuratury” - a w szczególności praktyki, które można by zakwalifikować jako nieuczciwą konkurencję. Chodzi o to, że prywatne szpitale wygrywały przetargi sztucznie zaniżając koszty, np. siec szpitali dysponowała jednym łóżkiem, które było przewożone z jednego szpitala do drugiego, zanim zdążyła przybyć tam kontrola z Narodowego Funduszu Zdrowia, dzięki czemu w papierach wszystko – jakby powiedzieli gitowcy - „grało i kolidowało”. Podobnie było z innymi urządzeniami szpitalnymi, np. tomografami. W rezultacie te wszystkie prywatne szpitale podobne były do kopalni srebra według definicji Marka Twaina, który kopalnię srebra określał jako „dziurę w ziemi i łgarza na wierzchu”. Tymczasem szpitale państwowe musiały naprawdę utrzymywać i łóżka i urządzenia, wskutek czego notorycznie przegrywały z cwaniakami ze szpitali prywatnych. W rezultacie horda ohydnych prywaciarzy podstępnie przechwytywała coraz większą część szmalu z Narodowego Funduszu Zdrowia, który dysponuje – bagatela - „ponad 70 miliardami złotych rocznie”, z czego ponad połowa przypada na finansowanie lecznictwa szpitalnego. No to teraz kombinatorzy z prywatnych szpitali nawet nie powąchają tych pieniędzy, bo trafią one w jedynie słuszne ręce szpitali państwowych, których sieć pan minister Konstanty Radziwiłł ogłosi już wkrótce, to znaczy – do czerwca. Teraz, jeśli nawet między szpitalami państwowymi rozgorzeje walka o te pieniądze, to będzie to walka sportowa, na uczciwych zasadach, o których jeszcze w czasach stalinowskich pisał w samych superlatywach Jan Brzechwa w nieśmiertelnym poemacie dla dzieci pod tytułem „Opowiedział dzięcioł sowie” w którym mowa o spółdzielni, jaką leśne zwierzęta, za radą niedźwiedzia Błażeja, założyły gwoli przeciwstawienia się nieuczciwej konkurencji ze strony Wilka Barnaby („w lesie, który widać na bezkresie, mieszkał bury Wilk Barnaba, zamożniejszy od nababa”) - że mianowicie „nikt nikogo nie oszwabia, nikt na nikim nie zarabia” - a czuwał nad tym – no, drogie dzieci – któż by inny, jak nie Lis Mikita, który został kierownikiem sklepu?!
Zgodnie tedy z zasadami sprawiedliwości społecznej zostanie utworzona sieć szpitali – powiatowych, ponadpowiatowych i wojewódzkich, a także – specjalistycznych, które dostaną 91 procent forsy przeznaczonej na szpitale, a pozostała reszta będzie rozdzielana na zasadzie przetargu – żeby nie było, że nie ma u nas wolnego rynku usług medycznych. Jakże nie ma – kiedy przecież jest! Szpitale włączone do sieci będą miały gwarantowaną umowę z Narodowym Funduszem Zdrowia, żeby tam nie wiem co. Mimo tego rygoryzmu finansowego, reforma ma też charakter kompromisowy. W odróżnieniu od poprzednich reform, kiedy to likwidowane, abo „reorganizowane” były biurokratyczne struktury, teraz Narodowy Fundusz Zdrowia nie zostanie postawiony w stan likwidacji, a tylko straci uprawnienia decyzyjne. Oczywiście do czasu, to znaczy – do następnego etapu reformy, bo pan minister Konstanty Radziwiłł już dawno zapowiadał likwidację Narodowego Funduszu Zdrowia i powołanie na jego miejsce Państwowego Funduszu Celowego, który będzie dysponował pieniędzmi „przede wszystkim z podatków”, ale nie o to przecież chodzi, tylko o to, by tymi pieniędzmi dysponowali w strukturach Państwowego Funduszu Celowego odpowiedni ludzie. Jak powiadają zblazowani Amerykanie, chodzi o to, by dysponowały nimi tzw. „nasze sukinsyny”, a sukinsyny jakieś takie nie nasze, żeby zostały od tych pieniędzy odsunięte jak najdalej. Taki właśnie cel miały również wszystkie poprzednie reformy ochrony zdrowia – zarówno wiekopomna reforma charyzmatycznego premiera Buzka, która wprowadziła kasy chorych, jak i reforma premiera Leszka Millera, która kasy chorych likwidowała i wprowadzała Narodowy Fundusz Zdrowia, no i reforma nadchodząca – która Narodowy Fundusz Zdrowia zastąpi Państwowym Funduszem Celowym, w którym „nasze sukinsyny” już tam jakoś te pieniądze pochodzące „przede wszystkim z podatków” podzielą tak, żeby było dobrze, to znaczy – żeby wszyscy byli zadowoleni. Ale ponieważ jeszcze się taki nie urodził, co by wszystkim dogodził, to wszyscy zadowoleni być nie mogą, W takiej sytuacji dobrze będzie, jeśli zadowoleni będą przynajmniej niektórzy. A którzy „niektórzy”? Ano, najlepiej, żeby zadowoleni byli ci, co to dniami i nocami troszczą się, jakby tu obywatelom, a zwłaszcza – obywatelom chorym - przychylić nieba. Cóż bowiem wynagradzać w tych zepsutych czasach, jeśli nie troskliwość i oddanie?
Nie rozumieją tego tak zwani „wolnościowcy”, którzy uważają, że najlepiej byłoby, gdyby nikogo nie leczyło „państwo”, tylko doktorzy, a pacjenci, żeby płacili im za leczenie tymi pieniędzmi, które „państwo” im teraz odbiera pod pretekstem, że przychyla im nieba. Powołują się przy tym na niejakiego Miltona Friedmana, który powiadał, jakoby były tylko cztery sposoby wydawania pieniędzy: pierwszy – gdy obywatele wydają swoje pieniądze na siebie. Friedman twierdził, że wtedy wydają oszczędnie i celowo. Drugi sposób – kiedy obywatele wydają swoje pieniądze na kogoś innego. Wtedy nadal wydają oszczędnie, ale już nie tak celowo, jak w przypadku pierwszym, bo potrzeb tego innego już nie znają tak dobrze, jak własnych. Sposób trzeci – gdy obywatele wydają cudze pieniądze na siebie samych. Wtedy nie wydaja oszczędnie – bo któż by wtedy oszczędzał – ale przynajmniej celowo. No i sposób czwarty – gdy obywatele wydają cudze pieniądze na kogoś innego – ot na przykład - „nasze sukinsyny” z Państwowego Funduszu Zdrowia na pacjentów. Wtedy ani nie wydają tych pieniędzy oszczędnie, ani też celowo. Toteż tak zwani „wolnościowcy” powiadają, że trzeba w związku z tym zlikwidować czwarty sposób wydawania pieniędzy, a te, wydawane dotychczas w tym sposobie, przesunąć do sposobu pierwszego, kiedy każdy wydaje swoje na siebie. Takie przesunięcie byłoby możliwe gdyby „państwo” tych pieniędzy obywatelom zwyczajnie nie odbierało. Tak bałamucą naród ci tak zwani „wolnościowcy”, co nieubłaganym palcem wytknął im sam pan prezes Kaczyński, całkiem niedawno przypominając zbawienną prawdę, że tylko państwo może obywatelom przychylić nieba, bo sami sobie tego załatwić nie potrafią. „Państwo”, to znaczy – nasi dobrodzieje i opiekunowie w osobach urzędników państwowych, co to o sobie nie myslą, a tylko – jakby tu nam przychylić nieba. Zauważył to już dawno poeta, pisząc: „kiedy tak stoisz zajączku u stóp mistycznej drabiny, on (znaczy się – urzędnik państwowy – przyp. SM) jednym ruchem ręki z państwem ci da zaślubiny”. Na przykład – na co zwróciła uwagę dawna prawa ręka pana prezesa Kaczyńskiego, pani Elżbieta Jakubiak w rozmowie z red. Mazurkiem – że wystawi takiemu obywatelowi zaświadczenie, dzięki któremu wreszcie będzie mógł o siebie zadbać. Wprawdzie pani Jakubiak pana prezesa Kaczyńskiego zdradziła, ale w tej sprawie na pewno się nie myli, zwłaszcza, że i wspomniany poeta przestrzega, że gdyby obywatel z drżeniem stojący u stóp „mistycznej drabiny” chciałby stamtąd odejść, to nie byłoby to takie proste: „Ale ty wyjść nie możesz, tobie by wyjść nie dali, bo za drzwiami jest siła, potęga z żelaza i stali. Kiedy tak drżysz zajączku u stóp mistycznej drabiny, za drzwiami stoją ludzie mający karabiny”. Toteż nie ma innego wyjścia, jak znosić kolejne reformy tej organizacji przestępczej o charakterze zbrojnym, której przywódcy wymyślają coraz to nowe sposoby przychylania nam nieba.
Ilustracja © brak informacji
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz