O jaką miłość tu chodzi? Rzecz jasna Bóg nie oczekuje od nas egoistycznej miłości własnej, która wbrew pozorom nie jest żadną miłością, ponieważ jest zrodzona z pychy i często z niedostatecznego poczucia własnej wartości. U podstaw tego przykazania leży miłość do siebie samego, ze względu na to, iż nasze życie pochodzi od Boga. Aby umieć miłować Boga i miłować bliźniego, aby umieć szczerze się poświęcać i dawać siebie bliźnim, należy najpierw zrozumieć jakim ogromnym cudem jest nasze własne życie oraz docenić wszystko to, co w nas dobre i piękne.
To, co jest w nas dobre i piękne, cała gama zalet, które każdy z nas posiada, wszelkie zdolności i talenty, mądrość czy też cechy zewnętrzne – wszystko to pochodzi od Boga. Musimy zrozumieć, że wszystkie dobrodziejstwa, jakie spotkały nas w życiu są darem właśnie od Niego. Nie możemy przypisywać sobie zasług za te dary. Jeśli są one dla nas powodem do wynoszenia się nad innymi, jesteśmy niewdzięcznikami. Obowiązkiem każdego człowieka jest dziękować Bogu za to, co w nim dobre, gdyż to On go takim stworzył bądź obdarował odpowiednimi warunkami do rozwoju pozytywnych cech.
Tempo współczesnego życia oraz ciągle narastająca presja społeczna sprawiają, że człowiek jest stale z siebie niezadowolony. Presja społeczna wciąż stawia coraz wyższe poprzeczki – musisz to mieć, musisz to umieć, musisz tam być, musisz to zrobić. Człowiek więc stara się sprostać tym wymaganiom – uczy się, kupuje niepotrzebne rzeczy, stara się jak najlepiej wyglądać, bo tak pokazują kolorowe pisma czy media społecznościowe. Pracuje ponad swoje siły, by być najlepszym, by móc mieć. Coraz to wyższe wymogi doprowadzają do frustracji, tych, którzy nie potrafią im sprostać. Coraz większa presja powoduje, że nie umiejący jej sprostać ludzie chorują na depresje czy nerwice. Skala tych chorób w obecnych czasach jest niewyobrażalnie duża. Choroby te ściśle powiązane są z brakiem samoakceptacji i ciągłym poczuciem niezadowolenia z siebie samego. Współczesny człowiek nie potrafi kochać siebie, jest zbyt zajęty tym, by dorównać innym.
Wszechobecny zanik miłości bliźniego i miłości do Boga jest spowodowany wieloma czynnikami, jednym z nich jest to, że człowiek nie umie kochać siebie zdrowo rozumianą miłością. Jeśli nie umie kochać siebie, czyli dostrzec w sobie Boga, nie widzi Go w tych, którzy go otaczają. Nie umie kochać bliźniego swego, jak siebie samego, bo wgłębi duszy nienawidzi siebie. Nie widzi Boga, bo jest zajęty spełnianiem chorych, egoistycznych ambicji.
Obowiązkiem każdego człowieka jest pielęgnować to co od Boga dostaliśmy – dbać o swoje zdrowie, rozwijać talenty i dzielić się nimi z innymi oraz dbać o stan swojej duszy. Przykazania regulują nie tylko nasze podejście do Boga i bliźniego, ale też do samych siebie. Palenie papierosów, upijanie się, zażywanie narkotyków czy też oglądanie pornografii to przykłady grzechów, poprzez które człowiek krzywdzi samego siebie. Odbierają one należną godność ludzkiemu ciału, które powinno być świątynią. Trzeba mieć również świadomość, że grzech każdego rodzaju niszczy więź człowieka z Bogiem i nawet jeśli człowiek uzyskuje dzięki niemu pozorne „korzyści” to jednak niczym nie przewyższą one utraconej łaski uświęcającej.
„Kto miłuje bliźniego, wypełnił Prawo. Albowiem przykazania: Nie cudzołóż, nie zabijaj, nie kradnij, nie pożądaj, i wszystkie inne — streszczają się w tym nakazie: Miłuj bliźniego swego jak siebie samego! Miłość nie wyrządza zła bliźniemu. Przeto miłość jest doskonałym wypełnieniem Prawa„ – Mówił św. Paweł apostoł w Liście do Rzymian.
Nie możemy również zapominać, że uczynki miłosierdzia wobec bliźniego i zdrowe poczucie własnej wartości to nie wszystko, co musimy zrobić dla zbawienia duszy. Przykazanie miłości nakazuje nam najpierw kochać całym sercem Boga i spełniać swoje powinności wobec Niego i Kościoła.
© Agata Reczek
21 sierpnia 2017
źródło publikacji:
www.kierunki.info.pl
21 sierpnia 2017
źródło publikacji:
www.kierunki.info.pl
Ilustracja Autorki © brak informacji
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz