20 lipca 1951 roku urodziła się w Legnicy pani Anna Dziadyk, znana przede wszystkim pod małżeńskim nazwiskiem jako Anna Dymna.
Uważana za jedną z najśliczniejszych polskich dziewcząt filmu, od samego początku kariery aktorskiej nie stroniła od pokazywania swych wdzięków na ekranie, rozpalając do namiętności rzesze mężczyzn nie tylko w Polsce.
Dorastała w Krakowie, gdzie ukończyła liceum oraz studia na PWST. Jeszcze w trakcie studiów została żoną Wiesława Dymnego. Także w Krakowie, w 1969 roku, zadebiutowała na deskach teatru im. Juliusza Słowackiego w roli Isi i Chochoła w "Weselu" Wyspiańskiego, a od 1973 roku do dzisiaj związała się z Teatrem Starym.
 |
| "5 i pół bladego Józka" (1970) |
Następnym filmem był dramat psychologiczny "Szerokiej drogi, kochanie", także nakręcony w 1971 roku, w którym młodziutka i nieznana jeszcze Anna Dymna (jeszcze pod nazwiskiem panieńskim Dziadyk) po raz pierwszy w karierze pojawia się nago. Jednak film ten wszedł na ekrany dopiero w kwietniu 1972 roku, stąd też rzeczywistem debiutem - licząc od chwili, gdy widzowie zobaczyli ją po raz pierwszy na ekranie - jest dopiero jej czwarty film, wyprodukowany dla telewizji "Diament Radży" w reżyserii Sylwestra Chęcińskiego. To właśnie na planie tego filmu pan Chęciński podobno zdecydował się dodać pogodną Anię Dymną do obsady drugiego - dopiero planowanego na przyszłość - filmu sagi Karguli i Pawlaków.
Parę miesięcy później na ekrany kin wszedł bardzo wówczas popularny wśród młodzieży film Wandy Jakubowskiej "150 na godzinę", z Anną Dymną w głównej roli żeńskiej. Film ten błyskawicznie zrobił z pani Dymnej gwiazdę ekranu.
Kolejnym przebojem był pokazywany w telewizji rok później serial "Janosik", który tylko przypieczętował jej status gwiazdy, a następny film - przebój kin "Nie ma mocnych" - udowodnił, że młodziutka Ania jest nie tylko piękna, ale także umie wyśmienicie grać na ekranie. Od tego czasu nawet najbardziej wybredni krytycy mieli tylko słowa uznania dla gry aktorskiej śliczniutkiej Ani, a w rolach filmowych mogła przebierać przez długie lata.
W 1978 roku zmarł tragicznie jej mąż, co było przełomowym momentem w jej życiu. Zaczęła grać mniej, a po ponownym wyjściu za mąż i urodzeniu dziecka w 1985 roku na jakiś czas przestała grać zupełnie. Wychowywanie synka było jedną z przyczyn; inną - może nawet najważniejszą - był problem z figurą. Jak dotąd zawsze dziewczęco szczupła i wiotka aktorka straciła swą figurę podczas ciąży i jej ciało nie wróciło już do poprzedniego wyglądu. Przybrała na wadze i niepotrzebnie zawstydzona unikała widoku publicznego. Dopiero po jakimś czasie przełamała się i zaczęła znowu grać, najpierw ponownie w swym Teatrze Starym, a trochę później także na dużym i małym ekranie. Widownia i jej wielbiciele przyjęli "nową Anię" jak zwykle ciepło.
Także od poczatku lat 1980-ch pani Dymna związana jest z działalnością charytatywną. Orócz niesienia pomocy indywidualnej, uczestniczyła m.in. w kwestach Obywatelskiego Komitetu Ratowania Krakowa, pomocy niepełnosprawnym z księdzem Tadeuszem Isakowicz-Zaleskim, współpracowała z Fundacją im. Brata Alberta, akcjach Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, Stowarzyszenia „Wielkie Serce”, Fundacji „Mam Marzenie”, Fundacji „Nuta Nadziei”, Fundacji „Akogo” i innych. W 2001 roku była także pomysłodawczynią Ogólnopolskiego Festiwalu Twórczości Teatralno-Muzycznej Osób Niepełnosprawnych „Albertiana”, a we wrześniu 2003 roku założyła w Krakowie szeroko znaną dzisiaj Fundację "Mimo Wszystko", w której funkcję jej prezesa od początku sprawuje społecznie nie pobierając żadnego wynagrodzenia. Działalność jej Fundacji została uhonorowana m.in: Dyplomem Benemerenti (wyróżnienie Ordynariatu Polowego Wojska Polskiego), Pro Infantis Bono (nagroda Rzecznika Praw Dziecka RP), „Lodołamaczem 2007” (nagrodą Polskiej Organizacji Pracodawców Osób Niepełnosprawnych) oraz tytułem „Sukces Roku 2007 w Ochronie Zdrowia – Liderzy Medycyny” (nagroda Miesięcznika „Menedżer Zdrowia").
Pani Ania została wielokrotnie odznaczona, m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem "Zasłużony Kulturze Gloria Artis", Orderem Uśmiechu, Orderem Ecce Homo, medalem Polskiej Akademii Nauk im. Tadeusza Kotarbińskiego, medalem Świętego Brata Alberta, Medalem świętego Jerzego, medalem "Milito Pro Christo", medalem Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy i wieloma innymi nagrodami i wyróżnieniami.
©2014 FilmyPolskie888
IMDb (angielski)
Wikipedia (polski)
Teatr Stary w Krakowie - Anna Dymna (polski)
Fundacja "Mimo wszystko" - strona główna (polski)
(kliknij w obrazki aby otworzyć oryginały o wyższej rozdzielczości)
(kliknij w obrazki aby otworzyć oryginały o wyższej rozdzielczości)
(kliknij w obrazki aby otworzyć oryginały o wyższej rozdzielczości)
(kliknij w obrazki aby otworzyć oryginały o wyższej rozdzielczości)
MATERIAŁY PRZYWRÓCONE Z KOPII ZAPASOWYCH, Z TEGO POWODU ORYGINALNY FORMAT MOŻE NIE PASOWAĆ DO FORMATU OBECNEGO BLOGU. NIEKTÓRE ILUSTRACJE MOGĄ BYĆ OBECNIE NIEDOSTĘPNE, A LINKI MOGĄ BYĆ NIEAKTUALNE.
OSTATNIE UAKTUALNIENIE: 2019-02-27-17:55 CET (naprawione linki do wszystkich ilustracji)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz