Po zapachu wiele można bowiem rozeznać, na co zwrócił uwagę Adam Mickiewicz w wierszu „Przyjaciele”, kiedy to Mieszka obwąchiwał niedźwiedź: „Wącha, a z tego zapachu, który mógł być skutkiem strachu, wnosi, że to nieboszczyk i że już nieświeży”. Skoro nawet niedźwiedź potrafił po zapachu spenetrować prawdę, to cóż dopiero posiadacze specjalnych nosów? Tedy ze zwalczaniem zwyczajnego antysemityzmu nie powinno być u nas problemów: jak tylko mięsiste nosy wytropią takiego ananasa, to CBA, albo ABW zawlecze go do gazu i po krzyku. Gorzej z antysemityzmem ukrytym, bo skoro on ukryty, to i wytropić go trudniej, nawet po zapachu. Tutaj jednak w sukurs przyszła inteligencja, z której pan prezes Kaczyński słynie w całej Europie, a w każdym razie – na Żoliborzu. Dla wytropienia antysemity ukrytego wystarczy jakieś proste kryterium – na przykład – krytyka postępowania Izraela. Kto krytykuje postępowanie Izraela, ten jest antysemitą, nawet jeśli „bez swojej wiedzy i zgody”, bo antysemityzm – podobnie zresztą jak semityzm – jest faktem obiektywnym.
Można by tę systematykę rozbudowywać, rozróżniając między antysemityzmem subiektywnym i obiektywnym, analitycznym i syntetycznym a priori – ale nie jest moim celem, przynajmniej w tej chwili, pisanie jakiejś prolegomeny do wszelkiej przyszłej metafizyki antysemityzmu, bo tym z pewnością zajmą się filozofowie z Akademii Policyjnej w Legionowie, a tamtejsi psychologowie i inżynierowie z pewnością opracują metody i maszyny perswazyjne wysokiego napięcia – ważne jest, że prezes Kaczyński rzucił hasło, a już po kilku dniach prezydent Duda zręcznie je pochwycił („rzucam myśl, a wy go łapcie!”) i na rocznicowych rozpamiętywaniach wykluczył antysemityzm z chwalebnego pluralismusa. Znaczy się – niech rozkwitają wszystkie kolory pod warunkiem, że będą czarne.
Ale to jeszcze nic, bo oprócz tego pan prezes Kaczyński otworzył nowy front walki – tym razem przeciwko „szkodnikowi”, czyli Leszkowi Balcerowiczowi. To zagadkowy fenomen, godzien osobnych rozbiorów, więc tutaj tylko zasygnalizuję jedną z możliwości, zresztą chyba najmniej prawdopodobną – że mianowicie Prawo i Sprawiedliwość ma własnego Balcerowicza w osobie pana wicepremiera Mateusza Morawieckiego. Nasz Balcerowicz jest lepszy – zdaje się mówić swoim wyznawcom pan prezes Jarosław Kaczyński, na co wskazywałaby pochwalna recenzja „planu Morawieckiego”. Zaprezentowany on został co prawda dopiero w postaci szkicowej, ale – jak powiada perskie przysłowie - „dobry kogut w jajku pieje”, więc już nawet z tych szkiców przebijają znamiona genialności. Już tam pan wicepremier Morawiecki nas urządzi, co do tego nie ma wątpliwości - na co zwrócił uwagę Edward Murphy, znany z odkrycia prawa Murphy’ego – że jak coś tylko może pójść źle, to na pewno pójdzie.
I dopiero na tym tle możemy docenić zaletę światełka w tunelu. Okazuje się, że w tym oceanie niepewności i relatywizmu, spowodowanego upowszechnieniem się „mądrości etapu” zarówno w obozie zdrady i zaprzaństwa, jak i w obozie płomiennych szermierzy patriotyzmu, jest jednak we Wszechświecie stały punkt, rodzaj świętości, której nikt nie poważy się szargać - bo – jak mówi poeta - „trza, by święte były!” Chodzi oczywiście o piłkę nożną – czego doświadczyłem na sobie, kiedy tylko pół żartem, ale i pół serio zasugerowałem w jednej publikacji, iż na wyniki rozgrywek mogły mieć wpływ rozmaite czynniki pozasportowe. Najwyraźniej dzisiaj takie myślenie musi być surowo zakazane i przynajmniej graniczy z myślozbrodnią, chociaż żyją jeszcze ludzie pamiętający takie wpływy. Ale bo też piłka nożna z niewinnej rozrywki przekształciła się w potężną gałąź przemysłu rozrywkowego, nieustannie nadymaną propagandą. Trudno zatem dziwić się ludziom, którzy widząc, jak najbardziej błahe wiadomości o życiu i aktywności pracowników tej branży, z szybkością światła kolportowane są do najbardziej odległych zakątków globu, że w końcu nabierają przekonania, iż rzeczywiście muszą to być rzeczy szalenie ważne.
Wprawdzie trudno nie zauważyć, że na przykład od rezultatu mistrzostw Europy w piłce nożnej nie zależy nic, oczywiście poza dochodami pracowników tej gałęzi przemysłu rozrywkowego i tak zwanych „działaczy” - ale podobnie jak w polityce, logika nie ma tu nic do rzeczy. Toteż moje sugestie natychmiast spotkały się z surową krytyką Czytelników, którzy w większości przypadków nieubłaganym palcem wytykali mi ignorancję – że mianowicie „nie znam się” na piłce nożnej. To chyba prawda, bo na piłce nożnej to zna się pan red. Tomasz Wołek, który nawet obudzony w środku nocy potrafiłby wyrecytować nazwiska wszystkich zawodników, a nawet – który, kiedy i komu strzelił gola. Ja oceniam rozgrywki jako widowisko, które albo mi się podoba, albo nie; bardziej mi się podoba, gdy jest dynamiczne, a mniej – gdy zawodnicy, którzy przecież nie biegają po boisku za darmo – nawet z pewną ostentacją dają do zrozumienia, że nie zamierzają się przemęczać. Tymczasem z listów oburzonych Czytelników wynika, że nie jest to żadne widowisko, że nie wiedzieć kiedy, narodziła się tu straszliwa wiedza, niedostępna dla profana. Nie zaskakiwałoby mnie takie stanowisko u kogoś, kto, dajmy na to, habilitował się z woleja, bo najbardziej wrażliwi na prestiż bywają z reguły absolwenci wyższych szkół gotowania na gazie, ale najwyraźniej rosnąca potęga tej gałęzi przemysłu rozrywkowego robi wrażenie również na tak zwanych osobach postronnych, w następstwie czego granica między rzeczywistością i rzeczywistością podstawioną zaciera się coraz bardziej. Nie ma jednak tego złego, co by na dobre nie wyszło i skoro dzięki potędze przemysłu rozrywkowego pozostała nam jeszcze jakaś świętość, której nikomu nie wolno szargać, to jakże się z tego nie cieszyć?
Ilustracja © brak informacji / www.cnn.com
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz